Goed. De volgende fase. De eerste twee jaar waren dus niet om naar over huis te schrijven. Mede doordat mensen, ja ook in Bernheze, eerst willen zien en dan geloven. ‘Als jullie zeker weten dat jullie blijven, dan…’ , ‘Ja ik zit al tientallen jaren bij de andere krant’ en ‘als de gemeente overgaat naar jullie krant, dan komen wij ook… ‘. Het was soms moeilijk om de positieve ‘vibe’ vast te houden. Al hadden we met ons team een hele sterke ‘vibe’ te pakken en dat hield ons duidelijk enthousiast.

Wij hebben vanaf het begin gezegd: we kiezen voor kwaliteit. We gaan deze krant maken omdat de andere krant een advertentieblad is. Niets mis mee, als advertentieblaadje, maar deze werd ‘bijna’ niet gelezen. Geen kleur, grijs, zwart en wit daar waren de pagina’s mee gevuld. Er was extra toeslag op een kleurenadvertentie, links of rechts plaatsen en mijn ervaring met onze collega was, dat ik als ondernemer: bij het afsluiten van de advertentie(reeks) uiteindelijk veel duurder uit was dan bij afspraak leek, omdat ik natuurlijk niets snapte van ‘een mm-prijs’. Ik vond de oude krant zo uit de tijd, zo geen ‘krant van 2011’, maar dat zei ik natuurlijk tegen niemand. We moesten vanuit onze eigen kracht werken.

Wanneer je jezelf serieus neemt, doen anderen dat ook.
Ik gooi hem er nog een keer in. Want dit is zo’n belangrijke houding. Een paar voorbeelden wat ik bedoel met onszelf serieus.

  • we begonnen de krant omdat we echte verhalen misten in andere kranten
  • we wilden kleur in de mooie foto’s die het verhaal al vertelden
  • we wilden zo weinig mogelijk fouten in de krant, we investeerden in de redactie.
  • de krant moest geniet zijn, zodat hij niet uit elkaar viel. Liefst ook al gevouwen
  • we wilden dikker papier zodat hij niet doorzichtig was en alles doordrukte
  • we wilden digitaal drukken, zodat we niet steeds met die vieze handen zaten, als we even een krant vastgehouden hadden
  • we wilden één prijs voor de advertenties, zonder toeslagen, een prijs die de ondernemers zouden snappen
  • we wilden gaan voor kwaliteit en daar geen concessies aan doen.

Dus toen bleek dat hetgeen ons voorgerekend was, veel en veel te positief berekend bleek te zijn, wisten we, we werken harder, we blijven nog wel even ‘klein’ ondernemen, maar we blijven vasthouden aan de kwaliteit.

Lastig accepteren
We werden door heel veel ondernemers geholpen die meteen zagen dat we de advertenties hard nodig hadden en ook wilden dat er een goede, mooie krant zou komen. Onze waardering is enorm naar die bedrijven, waarvan er veel nog steeds elk jaar van één keer per jaar tot elke week terugkomen.
Er waren er ook waarvan we verwachtten dat ze wel zouden adverteren. En dat niet deden.
Dat was zeker even slikken. Maar met de emotie in de keel mailde ik dan, dat het altijd goed was. Met alle respect mag iedereen de keuzes maken die ze willen maken.

Later toen we goed gingen, toen we zelfs de gemeenteberichten hadden, nog later toen we nog de enige krant waren die overgebleven was, toen zagen we de ‘nee’-zeggers toch nog komen.

Het verleden kunnen we niet meer veranderen. Wel onze gedachten over het verleden.

… en we lieten los. We gaan vooruit, we focussen op het nu. En nu zijn we dankbaar voor wat was, wat is en wat nog komen gaat.

25 november en nog 36 dagen