Het leven bestaat er uiteindelijk uit te accepteren wie je werkelijk bent. Tja, maar wie ben ik dan eigenlijk? Ik weet niet hoe jij erover denkt maar ik vind het een lastige, want ik wil mezelf best accepteren zoals ik ben. Maar wie ben ik dan?

Ik zie mezelf als behulpzaam en aardig of zien anderen me vriendelijk of juist eigengereid? Ik zie mezelf wel als meegaand, hartelijk, gemoedelijk en bereidwillig,  maar kan ook in mezelf gekeerd zijn en ik ben heel graag alleen. Ben ik eigenwijs, omdat ik mijn eigen naad naai? Of ben ik juist stoer omdat ik mijn eigen naad naai. Tja, zeg het maar. PITTig, iedereen is toch wel een beetje van alles? Ik ben niet altijd lief, meelevend en attent, maar probeer de hoogste kwaliteit van zijn die ik te bieden heb, voor mezelf en voor anderen na te streven. Zo, dat klinkt wel he? Niet zelf verzonnen hoor, maar toen ik hem hoorde, vond ik het een heel mooi streven om de dag mee te beginnen.

Rode draad
Volgens mij is de rode draad in mijn leven wel zo’n beetje vanuit mijn intuïtie leven. Maar ik ben niet echt altijd dezelfde geweest, je verandert toch steeds door wat je meemaakt? Of blijf je wel hetzelfde, maar ga je gaandeweg gewoon anders denken? Allemaal vragen, waar ik het antwoord zomaar niet op weet, maar wel heel erg graag zou weten. Dat zo’n beetje de enige frustratie die ik heb, niet weten waar het allemaal voor dient. Ik weet dat ik de vraag nooit beantwoord ga krijgen, tenminste niet met zekerheid. Maar zie me nog niet opgeven het antwoord erop te krijgen.

Tja, blij met mezelf? Natuurlijk zijn er honderd en een dingen die ik graag anders gezien had. Er zijn nogal wat uitdagingen wat betreft mijn gezondheid, daar kan ik wel eens gefrustreerd van worden, zo’n vier keer per jaar. De rest van het jaar accepteer ik dat het is zoals het is en dat is goed zo. Dat is te accepteren toch?

Stop
‘Als je maar eerlijk bent’, zei mijn man toen ik zei dat ik best eens mijn memoires zou willen schrijven. Een grote frustratie is het feit dat er bijna geen positieve manier is om over deze frustraties te schrijven. Ik begon deze blog om te leren persoonlijk te schrijven. Maar als het te dichtbij komt, zoals nu, als het gaat over de frustratie rondom bijvoorbeeld fibromyalgie? Dan krijg ik het niet uit mijn – spreekwoordelijke – strot. Terwijl dit toch wel echt een ding is. Waarbij juist mijn manier van omgaan met, mensen hoop zou kunnen geven.
Yep, zo moet ik het doen. Positief transparant en met het hart op de tong, zoals ik ben.
Nu nog accepteren.

3 november en nog 61 dagen