Hoe anders kan het lopen, zo is iedereen in rep en roer en zo staat iedereen relaxed naar het vuurwerk te kijken. Zouden ze nog terugdenken aan de opstandige zomer 2016?  ‘We moeten actie voeren’, ‘Meer of minder… ‘… Jongens jongens… zelfs de minister president die zich even niet meer onder controle had… het was soms een hete zomer…

Ik droom even terug, afgelopen zomer juni ’16…  
In de prachtige tuin, met eten, drinken, mooie feestmuziek, heerlijk eten en alles gebracht door mensen die we kennen, die ons een warm hart toedragen. We vieren een feest, het is echt feest, in een prachtige tent, met heel veel vrienden en alle familie; op enkele familieleden na, die ons al ontvallen zijn. Wat hebben we het goed, wat zijn we gezegend. Ik sta te kijken en ik besef… Ik geniet. Wat een geluk.
Enkele dagen later, alles opgeruimd, we gaan weer aan het werk en ik puf nog even na van alle activiteiten dit weekend. Daar zou het bij gebleven zijn.

Maar dan hoor ik dat hét deze keer ‘mijn achtertuin’ is waar ‘nog steeds vermoedelijk’ asielzoekers komen. Vorige keer vroeg ik het me af, wat nou als ik voor dat feit stond. Als ze in mijn dorp kwamen winkelen en wellicht naar school komen. Zoals het er nu uitziet, zal dit gaan gebeuren. Maar ook nu kan ik niet anders denken… dan aan het feest van afgelopen weekend.

Wat nou als ik geen feest meer kan voorbereiden met mijn vrienden. Wat nou als mijn kinderen ons niet meer toe kunnen zingen? Wat nou als ik niet meer klaar kan staan voor vrienden, omdat ze er niet meer zijn. Wat nou als ik überhaupt geen vrienden of familie meer heb, om een bakkie mee te doen. Of om samen mee te winkelen of te lunchen of een pijnstiller te vragen om even niet te voelen hoe het voelt. Wat nou als ik mijn vrienden en familie niet meer zie, ik van afschuwelijke situatie in een nog beschamendere situatie kom?

Wat nou als …
Wat nou als de regen die valt niet meer het ergste is wat ons gebeurd, maar het minst erge? Wat nou als we ons niet meer weg kunnen draaien van armoe, omdat dat het enige is wat we om ons heen zien? Niet een, niet twee maar honderden mensen om ons heen die niets meer hebben.

Wat zou ik dan graag een arm om me heen hebben…

Ja laten we actie voeren, dat al die mensen in een menselijke situatie opgevangen worden. ‘Respecteer jezelf, respecteer anderen en neem je verantwoordelijkheid’. Wat als .. je enige wens is dat mensen geen actie gaan voeren, maar actie gaan ondernemen om te laten zien hoe Aangenaam Heesch is en hoe Mooi Nisseroi is. Bernheze geeft alvast het goede voorbeeld; want dit mooie stukske Bernheze – de Maashorst waar ze terecht kunnen gaan komen – is een prachtige plek om bij te komen, voor iedereen. Natuurlijk ken ik alle gevaren van de wereld, maar een goed voorbeeld doet goed volgen.

Ach wat, het is maar zo’n dagelijkse gedachte…

De wereld is van iedereen… ’thuis is waar je hart is’