Een beetje tuttig en voorspelbaar, maar op het laatst van het jaar komen we er niet onderuit; we kijken toch even terug op het afgelopen jaar. Wat een jaar zeg. Op eerste kerstdag zaten we in de kerk – voor de derde keer in een week tijd, vijfde keer in twee weken tijd – merkte ik wat deze rust met je doet. De eerste vier keren was ik van binnen iets minder rustig, dat waren allemaal uitvaarten en avondwakes en ga je vooral met je gedachte naar herinneringen en mensen die je al moet missen. Deze eerste kerstdag werd voor het vijfde jaar herdacht, dat mijn schoonmoeder met kerst afscheid nam. Hoewel je daar ook niet echt vrolijk van wordt, kan ik dan vooral dankbaar zijn voor de mooie quotes die ze had, waar haar kinderen en kleinkinderen het nu nog over hebben. Bijvoorbeeld: “Alles wat je zelf kan doen, hoef je een ander niet te laten doen”; dat is zo’n gezegde waar haar kleinkinderen zich niet zo in kunnen vinden, maar wij – ouders – heel graag even aanhalen.

Afijn, deze kerstdag vond ik de rust in de kerk en konden we onder het genot van gezang even bij komen van een superdrukke week. …wat zeg ik (?)… een week? Een heel drukbezet en bijzonder leerzaam jaar.

De rest van de kerstdagen zorgen er ook voor dat we toch even stilstaan en dankbaar zijn voor wat en wie we om ons heen hebben. ‘Dankbaarheid’, vertelde de pastoor ‘het is niet zo dat we elke dag dankbaar denken aan wat we allemaal hebben, maar we kunnen er wel wat vaker bij stilstaan dan alleen met Kerst.’  Nou, ik heb echt wel iedere dag een moment van dankbaarheid, door het werk dat ik doe, door het vrijwilligerswerk dat ik mag doen of doordat er zich in mijn gezin of bij vrienden iets voordoet, waardoor ik mezelf gelukkig prijs.
Omdat op een donkere dag de zon in een keer schijnt; precies op dat moment dat ik een foto moeten maken. Of dat een afspraak een kwartier verzet wordt, terwijl ik net op het puntje van mijn stoel nog snel afmaak, waar ik mee bezig ben en ik eigenlijk nog niet klaar ben om te gaan. Of waarop de telefoon gaat en iemand zomaar in eens laat weten hoe blij dat ze zijn met de krant die elke week in de bus valt; tenminste… deze week niet, daarvoor belt ze natuurlijk, maar schijnbaar mist ze hem. Nu draaf ik daar misschien wel eens in door en zeg ik het maar niet meer hardop.
Echter wil dat niet zeggen dat de dankbaarheid er niet is.

Voor mij was ‘dankbaar zijn’ ooit een weg uit de vicieuze cirkel van ellende en tegenvallers. Een paar goede tips die ik kreeg hiervoor: ‘Schrijf iedere dag vijf dingen op die wel goed liepen’ en ‘een slechte morgen wil niet zeggen dat de hele dag naar de kl*te is’.

Kijk naar Tijn met zijn ‘lak-aan’ actie!
Zijn ouders hebben ‘dankbaarheid’ ook onder de knie. Als je in de situatie van de ouders van Tijn zit en je kan zo je verhaal doen: zo een bijzondere actie start. Je zo weinig kan vragen ‘€ 100,- is ons doel’ vertelde de vader; dan snap je het concept ‘steek geen energie in wat je niet kan veranderen’; het lot, maar in ‘energie steken aan wat je wel kan veranderen’ en wel ‘hoe je het afscheid neemt’ ‘het lot aanvaard’. In dit geval zorgt het voor een onuitwisbare herinnering, terwijl de focus van het leed gehaald werd! Een inspirerende daad.

Focus op het goede en het slechte krijgt geen kans.