Droom!

Wanneer je een zwarte xedos gekocht hebt, waar je nog nooit van gehoord hebt, zie je steeds meer ‘zwarte xedossen’ rijden. Heeft er iemand een ziekte in je familie, of misschien jijzelf wel, lijkt in een keer iedereen iemand te kennen met die ziekte. Waar je hoofd mee bezig is, is je focus en dat was ook zo toen ik bedacht dat ik echt een boek moest schrijven.
Mijn droom: ’t schrijven van mijn memoires om anderen te helpen, viel al heel snel ‘vet’ in duigen. Door mijn werk leerde ik de verhalen achter de mensen kennen en wat bleek; mijn verhaal was niet zo bijzonder en ik kwam er al snel achter; iedereen maakt genoeg mee om een heel boek mee te vullen. Ook zie je dan overal schrijvers voorbij komen, succesvolle zakenmensen, sporters, iemand die zijn partner verloor, iemand die chronisch ziek is, iemand die het licht gezien heeft; je kan het zo gek niet bedenken of er is al een schrijver voor.
En weer bedacht ik me; een boek schrijven over mijn leven, want denk ik nu helemaal niet.

Afgelopen 10 jaar belandde ik tijdens mijn werk, vaak in een PITTig gesprek. Wanneer je hoort hoe mensen sommige dingen aanpakken, kan dit vaak een voorbeeld zijn van hoe je iets wil doen, of juist een opluchting dat je het nog niet zo slecht doet. Vaak kreeg ik tijdens zo’n gesprekken een verhelderend moment of kon ik – door een anekdote of herinnering die ik deelde; een leermoment of lichtpuntje voor een ander betekenen. Een ding is zeker, mijn inzichten die ik door de jaren opdeed, kwamen altijd door verhalen van mensen.
Dat kon zijn door een boek dat ik las, een online webinar, een lezing of het verhaal dat iemand in persoon vertelde over een ervaring.

Denk je nu dat ik mijn wens, het schrijven van mijn memoires, verworpen heb?
Natuurlijk niet, ik weet dat als ik iets wil, ik me nergens door moet laten tegenhouden. En ook al is misschien mijn doelgroep bijgesteld, of de termijn wanneer ik het klaar wil hebben, het schrijven zit me in mijn bloed. Net als het bloed door mijn aderen moet blijven stromen, moeten de woorden op het scherm blijven verschijnen. De eerste tienduizend woorden van mijn boek zijn deze zomer op papier gekomen en naast deze blog, ’n PITTig gesprek, zal ik de komende jaren – tja het zal met kleine stapjes gaan, je kan je tijd maar een keer verdelen – gewoon doorschrijven.
Stap voor stap kom je tot resultaat.

Hopende dat ’t PITTige gesprek je zal inspireren.