Nadat vrijdag de laatste werkzaamheden van het werk afgevinkt waren ben ik aan de slag gegaan om deze blog verder bij te werken. Ik liep helaas een aantal dagen achter. En nog, maar toch schrijf ik de blog van vandaag en eer de dagelijkse gedachten van vandaag, het moment van de waarheid.

Schrijven wat er in je opkomt en daar alle emotie van weg halen, is makkelijker dan vooraf gedacht. Na mijn blog voor de ondernemer ‘Doelgericht met PITT’ met vooral de kracht in mij, vond ik het een hele uitdaging om over mijn zwakte te gaan schrijven: mijn chronische aandoening die met mij mijn leven leeft.

Emotie
Inmiddels heeft de lezer die de bijna 100 blogs gelezen heeft wel door, dat ik met mijn aandoening leef en het niet mijn leven laat beheersen.
En toch heb ik nog niet in mijn blog’s meegenomen de manier waarop ik veranderd ben de afgelopen jaren. Als mens, dat ik niet altijd even aardig ben voor mezelf.

Niet als ik voor mezelf kies, maar ook niet als ik voor een ander dingen doe die eigenlijk niet goed zijn voor mezelf. Ik heb met veel mensen te maken in mijn (vrijwilligers)werk, waardoor ik ook met veel verschillende mensen te maken heb. En ondanks dat ik heel goed weet wat goed voor me is, kan ik echt niet altijd de juiste keuze maken.

Het komt mij ook wel eens goed de makkelijke weg te kiezen of omdat het me gewoon teveel moeite kost en mijn emotie laat kiezen.

In de praktijk
Ik weet dat ik met deze blog wel het idee geef alsof ik alles ‘practice what i preach’, of ik alles ook doe waarvan ik weet dat het het juiste is. Zo heb ik het vaak over de situatie nemen zoals die is én dat ik daar mee verder ga, maar ik biecht vandaag op dat dat niet altijd zo is.

Soms ben ik jaloers op hetgeen andere wel hebben en ik niet kan, door mijn leven met een chronische ziekte. Ik ben boos op mensen die hun overschot aan energie voor lief nemen én daarover zeuren. Gefrustreerd als ik het Pinksterweekend het evenement niet af kan maken, omdat mijn lichaam net iets eerder opgeeft dan dat het eindschot klonk. En heel verdrietig en vol medeleven naar mezelf wanneer ik merk dat een van bovenstaande emoties zorgt dat de Rian die ik eigenlijk ben, er even niet is.

De vrolijke, goedlachse, altijd in voor een goede daad. Geëmotioneerd wanneer het universum mensen of wensen bij elkaar bracht. Vol liefde naar de medemens én daar altijd het goede in willen zien. Dankbaar voor wat ik wel heb. Zo ben ik echt. Gelukkig is het waakvlammetje er wel altijd en weet ik zelf dat dat is wie ik oorspronkelijk ben. Natuurlijk is dat het belangrijkste, dat ik mezelf blijf herinneren wie ik was, vóór fibromyalgie de kans kreeg mijn leven een stuk uitdagender te maken.

En dan komt daar de dagelijkse gedachten van vandaag. De dagelijkse gedachten die ik al jaar en dag krijg en me vaak een hart onder de riem steekt.

De goedheid van een mens is een vlam die wel verborgen kan worden, maar niet gedoofd.

Tip: Ga met je zelf om zoals je wil dat anderen met je om gaan.