Het leren snappen van je brein is als leren eten. Een proces wat zich ontvouwt naarmate je opgroeit. Je krijgt vanaf je kleinste ik te eten en steeds verandert het ook. Je leert dat voeding verschillende namen heeft en soms krijgt het in een keer een andere smaak door de naam die het krijgt. Je weet niet dat je er door groeit, totdat je moeder of vader zegt: ‘Daar wordt je groot en sterk van’. Eerst mag alles ongevraagd naar herkomst in je mond en is verdwenen, na een tijdje begin je overal vragen over te stellen, dus ook over wat het is dat je krijgt.
Dat het in je lichaam ook nog wat moet doen is totaal niet belangrijk. Wanneer mijn broertje gevraagd wordt als 3-jarige waarvoor zijn buik is roept mijn broertje: ‘Anders vallen de botelammen in mijn bloek’. Totdat op de lagere school blijkt dat die navel geen schroef is die je buik bij elkaar houd maar een levensader is. En er nog veel meer gaande is in onze buik, waar we nooit bij stil gestaan hebben. Bij mij al op 6-jarige leeftijd toen er een ontstoken blinde darm uitgehaald werd, die ik gewoon niet nodig bleek te hebben.
Zo gebruik je ook je brein al jaren, terwijl je je vast niet afvraagt: Ik gebruik het al jaren, maar hoe zou mijn brein werken. Door de komst van internet kunnen we natuurlijk ook veel antwoorden opzoeken. Al roept dat bij mij juist veel meer vragen op. Daarnaast zijn er veel antwoorden op die vragen geen exacte wetenschap.
Weet! Je kunt altijd meer dan je denkt.
Meester Krijnen is overleden. De meester die mijn vader al op de jongensschool in zijn klas had en wijsheid meegaf. En mij bij zijn lessenaar riep voor mijn laatste rapport op de basisschool, met een laatste advies stuurde hij me de wijde wereld in, met de magische woorden: “Rian, vergeet nooit: Jij kunt meer dan je denkt!”
Vele jaren gaven deze woorden me dat laatste zetje in grootse plannen. Een bescheiden, bijzondere man #respect
Denk groot, je kunt je dromen altijd nog bijschaven
Tip: Ben nieuwsgierig.
