Waarom nu ineens wel. Nu de kogel door de kerk is en ik mijn doel gesteld hebt, ben ik benieuwd hoever ik kom. Maar wat zorgde nu voor die ommezwaai waardoor ik in een keer wel doe wat ik al jaren weet wat ik moet doen. Elke dag minimaal een uur schrijven.
- Mijn gezondheid liet te wensen over en tot overmaat van ramp (of het een ramp was of voorbestemd was, valt nog te bezien), brak ik mijn pols Wat een gedoe! Gelukkig mijn linkerarm, maar zoals ziekzijn nooit uitkomt, kwam het ook bij mij niet uit. Zes weken in het gips. En wat doe je als schrijven (lees typen) je hobby en je werk is en al de overige tijd in beslag neemt? En dit gaat niet meer? Precies! Netflix kijken!
Dus zo’n jaar geleden heb ik Netflix leren kennen. Klopt, best lachwekkend, ja toen pas. Voor iedereen die me kent weet dat ik niet zo’n televisiekijker ben, maar stilzitten is nog minder mijn ding. Daaropvolgend kwam afgelopen maart de coronaperiode met vervolgens een gebrek aan leuke inspirerende vergaderingen. Dus wederom bleef Netflix over.
Waarom vertel ik dit?
Ik heb er net een serie op zitten, die me 75 uur gekost heeft! 75 uur waarin ik vast het boek dat ik aan het schrijven ben, en al zover af heb, af had kunnen schrijven. Ik heb nog 99 dagen, hoe vet zou het zijn als ik 2020 afsluit met mijn memoires op papier. Zodat 2020 veel meer wordt dan alleen het ‘Jaar van Corona’.
Spiegelen
De laatste serie die ik keek ging over een schrijfster die ondanks haar zakelijk drukte, een jong gezin en verplichtingen, haar boek afkreeg. Nu snap ik ook wel dat dat niet haar inzet was maar die van de schrijvers van de serie, maar toch… In de coronaperiode, toen ik dacht dat ik juist meer tijd zou krijgen, bleek Netflix hulp te krijgen bij een ‘writersblock’. En zo was ook 2020 weer voor de helft voorbij, zonder dat ik kon zeggen: KLAAR!
… Een week geleden, was daar het moment dat ik verder kon. In een keer werd de blokkade opgegeven. In een keer zit ik weer op mijn laptop en verschijnen de woorden achter elkaar op mijn beeldscherm. Hoe dat kon, kom ik later nog wel eens op terug. Ik maak dit jaar mijn boek af. Mijn boek, dus geen boek om te delen, voorlopig niet althans. Omdat delen van mijn memoires niet iedereen blij zal maken, zullen we maar zeggen. En als ik daaraan denk tijdens het schrijven, kan ik niet alles schrijven wat ik wil en hoe ik wil, dus voorlopig hoeft geen uitgever me te benaderen…
Waarom ik het deel? Omdat ik je wil inspireren. Wil jij iets heel graag? Plan het.
Wie weet, ik heb nog 99 dagen. Ik heb er zin in…
23 september nog 99 dagen
