Bijna 50 jaar, nou ja bijna; in het tempo dat mijn leven voorbij snelt dan, want het duurt nog ruim een jaar. Toch merk ik dat ik nog steeds, na tien jaar… effe opzoeken… wow Oprah Winfrey is al 63 jaar. Dus het is al 13 jaar geleden dat ik haar shows zag en dat ik haar 50ste verjaardag volgde alsof het mijn vriendin was. Wat een top vrouw!
Sinds haar 50ste verjaardag wist ik dat het op mijn lijstje moest van ‘things to do’: 50 Jaar worden.
Tot haar 50ste verjaardag volgde ik Oprah in haar shows, als chronisch zieke. Ik leerde van haar dat elke situatie positief aangepakt kan worden. Er kwamen de meest heftige verhalen langs van de meest sterke en krachtige mensen en mensjes. De vrouw die met zuur verbrand werd, het kleine manneke; Mattie, zijn strijd met een zeldzame vorm van spierdystrofie, die de levens van zijn drie broers en zussen al had geëist en zijn eigen leven bedreigde. Zijn lichaam was aan het einde, maar zijn geest leek steeds sterker te worden en maakte met zijn –poëzie – ‘Heartsongs’ indruk op mensen in de hele wereld. De ‘nagellak’ Tijn van toendertijd, zorgde dat ik mezelf niet meer zo zielig durfde te vinden. Lees meer:
Ik kreeg een jaar of 15 les van Oprah Winfrey, elke door de weekse dag, kreeg ik een uur (zolang duurde een tv show inclusief de reclameblokken) met inspirerende lessen, verhalen vol ervaringen en hoop dat ik ooit cadeaus zou krijgen als Oprah ze weggaf. Het verhaal van Oprah was het verhaal van hoop: ‘als zij zover kon komen, kan iedereen zover komen’.
Toen was ik nog geen 37 jaar en verlangde ik al naar mijn 50ste verjaardag. Ik was opkrabbelend uit een ogenschijnlijke uitzichtloze situatie van 10 jaar ziek zijn.
Intussen is het .. nog maar een jaar. En dan vink ik mijn vijftigste verjaardag af, want haar 50ste verjaardag was er een van respect… het leven begint pas op je vijftigste; en dat ik nog steeds zo denk, laat maar weer eens zien, dat het niet is wat je meemaakt maar hoe je er mee omgaat.
