Afgelopen anderhalf jaar besloot ik persoonlijk even afstand te nemen van social media. Ik heb wel veel geschreven, maar dit niet gedeeld, omdat ik het heel moeilijk vond om te negeren wat er gebeurde met veel mensen. Wanneer mensen gaan schreeuwen ga ik graag even aan de kant. Een positieve instelling op het leven maakt het leven veel leuker, ook al is het even niet leuk. Afgelopen jaar was het vooral de negativiteit rondom corona wat de aandacht kreeg, terwijl er ook heel veel moois ontstond.
Je zou denken; wanneer je zo hard moet roepen, je dat meer doet om jezelf te overtuigen in plaats van een ander. Naar mijn mening geloof je dan nog niet echt in jezelf. En waarom is het belangrijk dat anderen het met je eens zijn? Vertrouw zo weinig op jezelf dat je het nodig hebt dat anderen hetzelfde denken als jij?
Mijn positieve instelling verdronk in een golf van agressie op social media. Sommige mensen dachten dat heel hard schreeuwen, dingen veranderd. Dat heel hard schreeuwen een ongewenste situatie oplost. Dat wanneer je dingen van andere mensen vernield je je dan beter voelt. Ik weet niet of dat gelukt is, maar er is wel heel veel vernield en er is niets door veranderd.
Dan nog het schelden en elkaar bedreigen; niet alleen in het land (waar je het misschien soms van verwacht), maar zelfs in de Nederlandse politiek. Daar waar je van hoopt dat zij het goede voorbeeld geven, onder het motto ‘goed voorbeeld doet goed volgen’.
Persoonlijk heb ik geen zware verliezen geleden door corona, maar mensen om me heen werden zo ziek dat ze naar het ziekenhuis moesten. Terwijl ze er in het ziekenhuis alles aan deden om het ergste te voorkomen, is het voor veel mensen niet genoeg geweest. Soms ook nog zonder afscheid van elkaar te nemen. Toch was dat niet wat de meeste aandacht kreeg. Nee o wee, o wee, we konden even niet het overvloedige luxe leven leiden dat we gewend zijn. Terwijl we even tijd kregen om te beseffen hoe goed we het hebben. Hoe vrij we (normaal) zijn en hoeveel luxe, overvloed en gemak in ons leven ons gegund is. In plaats dat iedereen ‘en masse’ in de dankbaarheid schoot, was er veel ongenoegen.
Wat mij betreft vind ik het oké, of je hard roept, fluistert: je gelooft dat er mensen sterven aan c*rona of niet, of je denkt of vindt dat ze in Den Haag de juiste beslissingen maken of niet. Ik ben het graag eens, dat we het oneens zijn, maar ‘wat gij niet wilt dat u geschiedt doet dat ook een ander niet’. Vrije meningsuiting of niet.
Daarom even een detox gehad en alleen zakelijk gebruik gemaakt van de mogelijkheden die social media biedt.
