Heftig, ik krijg tranen in mijn ogen. Het moet nog veel erger zijn dan wat we overal horen. Het is dinsdagmorgen 6.00 uur en ik zit de krant de corrigeren, zoals elke dinsdag. Thuis lekker met een kopje koffie, meestal zoekend naar fouten. Laat er alstublieft nog fouten in staan zodat ik niet voor niets vroeg opgestaan ben. De redactie doet goed haar werk, ik lees door; meestal geconcentreerd, soms met een glimlach. En.. een enkele keer, een keer in de zoveel jaar met een brok in mijn keel.

Grenzen
DeMooiBernhezeKrant is een van de weinige kranten die je open kunt slaan, terwijl je weet dat de ellende van de dag je niet tegemoet komt. We laten vooral zien, wat Bernheze allemaal te bieden heeft. Waar we ons op kunnen verheugen en zelfs in coronatijd blijf ik versteld staan van de vele mooie verhalen van mooie mensen, die Bernheze rijk is.

Ook afgelopen jaar met de verschrikkelijke situaties die heersten in de wereld, het land en Bernheze, wisten we onze lezers te informeren, zonder een herhaling te zijn van wat we de hele dag al hoorden. En ook de ellendelange discussie die overal gevoerd worden over wat zou moeten, beter kon of veel beter was geweest, hebben we niet alleen in de krant, maar heb ik ook persoonlijk geweerd. Met regelmaat kapte ik een gesprek af, waarin ik niets hoorde over wat de persoon zelf voelde, dacht of ervaarde, maar vooral werd aangehaald wat ‘men’ allemaal anders zou moeten doen, of hoe belachelijk anderen zich gedroegen.

Realiteit
Tijd van discussiëren is voorbij. Er moet actie komen, daarom is het nodig dat iedereen leest – ook onze lezers van DeMooiBernhezeKrant – wat iemand meemaakt die dagelijks bij coronapatiënten over de vloer komt.

Als ik mijn grenzen kan aangeven, hoef ik geen muren te bouwen

Dat je weet waarom je je maar hebt te houden aan de regels van deze zware lockdown. En waarom je beter bij deze laatste groep kunt horen, dan bij de groep (intussen grote groep) mensen die iemand verloren hebben. We zijn bijna op het einde van het jaar en deze morgen zit ik de krant te corrigeren en terwijl ik het verhaal lees, krijg een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen, het moet nog veel erger zijn dan ik me überhaupt voor kan stellen. ‘Oh hier hebben ze een spatie gemist’. In de eerste instantie corrigeer ik het verhaal al lezende, al snel lees ik het verhaal al corrigerende.

Dankbaar
Ik bedenk me, wat een geluk ik heb, voor mij gaat het allemaal gewoon door. In een kleine wereld, maar God laat het allemaal gewoon door gaan. Ik denk aan mijn zus die hetzelfde werk doet als deze vrouw uit het verhaal, hoop zo dat ze het volhoudt en voorzichtig blijft doen. Aan mijn zwager en schoonzus die al positief zijn getest maar er wel komen, aan de vader van vrienden en aan de moeder van een collega die gemist worden door corona.
Ik ga door met corrigeren, hopende dat de lezer deze week deze pagina niet overslaat.

Het relaas op Facebook, waar ik midden in de correctie van de krant, even mijn gedachten op papier moest zetten. Zeker ook een mooie les voor ondernemers.

Ben authentiek aan jezelf. Durf af en toe een grens over te gaan

Het is 15 december en elke dag verbaas ik me meer over hoe de woorden elke dag weer uit mijn vingers komen en zorgen dat ik mijn uitdaging behaal. Nog 16 dagen.