De onderwerpen dienen zich zo’n beetje vanuit zichzelf aan. Terwijl ik wat losse eindjes aan het verwerken ben in mijn mail, enkele taken die niet afgerond zijn afgelopen week, zie ik nieuwe mail binnenkomen. Het onderwerp van vandaag, de verantwoordelijkheid over het maken van een krant. Want zou ik nog terugkomen waar mijn ‘big why’ vandaan komt, eerst haal ik de verantwoordelijkheid die een krant maken met zich meebrengt.
De regel
Afgelopen week werd ik herinnerd aan hoe belangrijk de verantwoordelijkheid is die ik voel bij het maken van een krant. Mijn enige tegenwerping die ik had om een krant te gaan maken. De onherroepelijke daad die je stelt als je een krant gedrukt hebt en het proces van distributie in gang is gezet. Dan kun je niet meer terug. Ik wil niet degene zijn die zorgt dat iemand z’n leven verdrietiger wordt, een grote ellende wordt of gewoonweg geruïneerd is na het uitkomen van een van onze edities. Dit betekende dat vanaf het begin de regel gehandhaafd werd: ‘als ik of mijn gezin er zo niet in wil staan, dan komt het er niet in’. Er zijn al genoeg media die graag het slechtste in en van de mens naar boven halen.
Daarom de regel die zorgt dat iedereen ten alle tijden de krant open kan slaan en kan genieten.
Radar bijgesteld
Afgelopen week was dit niet gelukt. Een team van mensen dat elke dag hard werkt aan het imago van hun bedrijf, kreeg onbewust door ons een negatieve reclame over hun bedrijf. Onbedoeld, we hadden de naam ook niet genoemd, en de schade is minimaal. Dan nog; dit had nooit mogen gebeuren. En dat betekent dat we onze radar moeten bijstellen, intensiever in de gaten moeten houden. Je wilt gewoon niet dat dit gebeurd en gelukkig gebeurt dit niet vaak, maar toch neem ik dit heel serieus. Eén keer is al teveel!
26 september nog 96 dagen
